چندین هزار امید بنی‌آدم طوقی شده به گردن فردا بر
هنگام ایجاد این وبلاگ، گمان می‌کردم زود به زود با یک مطلب مفصل (البته نه لزوماً مطوّل) به روز خواهد شد. هر چه زمان می‌گذرد، فردای مورد نظر شاعر از راه نمی‌رسد. با خود گفتم منتظر فردا و فرداهای دگر نمانم و زود به زود چیزکی بنگارم. کوتاه یا بلند، ساده یا پیچیده، مهم یا کم اهمیت و هر آنچه در توان بود انجام دهم تا چراغ وبلاگ را خاموش نبینید. همواره عرض کرده‌ام که: «نوشتن – هر نوشتنی – از نانوشتن بهتر است»؛ خوب است که خود این اصل مسلّم را به کار بندم و از این روست که این یادداشت در وبلاگ قرار می‌گیرد. خلاصه اینکه بنده همچنان وبلاگ نویس هستم. به شهادت همین یادداشتی که در حال مطالعه هستید، به شهادت عشق و علاقه‌ای که به وبلاگ‌هایم دارم، به شهادت نگاهی که دوستان به وبلاگ‌های بنده دارند و سرانجام به شهادت ناسزاها و توهین‌هایی که همه روزه در بخش نظرات وبلاگ‌هایم از طرف دشمنان و منافقین درج می‌شود.
این‌جانب همچنان وبلاگ نویس هستم، لطفاً همراهی کنید.