قافله عشق در سفر تاریخ است

قافله عشق در سفر تاریخ است و این تفسیری است بر آنچه فرموده اند: کل یوم عاشورا و کل ارضٍ کربلا... این سخنی است که پشت شیطان را می لرزاند و یاران حق را به فیضان دائم رحمت او امیدوار می سازد. ... و تو ، ای آن که در سال شصت و یکم هجری هنوز در ذخایر تقدیر نهفته بوده ای و اکنون ، در این دوران جاهلیت ثانی و عصر توبه بشریت ، پای به سیاره زمین نهاده ای ، نومید مشو ، که تو را نیز عاشورایی است و کربلایی که تشنه خون توست و انتظار می کشد تا تو زنجیر خاک از پای اراده ات بگشایی و از خود و دلبستگی هایش هجرت کنی و به کهف حَصینِ لازمان و لامکان ولایت ملحق شوی و فراتر از زمان و مکان ، خود را به قافله سال شصت و یکم هجری برسانی و در رکاب امام عشق به شهادت رسی... یاران! شتاب کنید ، قافله در راه است. ^۱

کتاب «فتح خون» روایت محرّم است به قلم سید شهیدان اهل قلم، آقا سید مرتضی آوینی. سال 1373 در حالی به این کتاب رسیدم که در سال 1372 منتشر شده بود. تورقی که کردم، بسیار افسوس خوردم که چرا آن را یک سال دیرتر از زمان انتشارش یافته ام. باری 15 سال گذشته است و هنوز این کتاب برایم شیرین است، به شیرینی شهد شهادت! آن را ورق می زنم، می خوانم و اشک می ریزم. ورق می زنم، می خوانم و در دریای معرفت شنا می کنم.

آوینی در این کتاب یک عارف است که سخنوری را به کمال می داند. او به ظواهر حوادث بسنده نمی کند، بلکه به باطن ماجراها راه می یابد و هر سخن و حرکتی را که در باب محرم روایت شده است، به تأویل می رود. آوینی در فصل فصل این کتاب، با اسم رمز «راوی» ماجراهای کتاب (وقایع محرم 61 هجری) را رمز گشایی می کند و همین برجستگی، راز شکوه این کتاب و دلیل منحصر به فرد بودن آن است.

شهید آوینی در این کتاب «کل ارض کربلا و کل یوم عاشورا» را به زیبایی تفسیر کرده است. او کربلا را فرامکانی و عاشورا را فرازمانی می داند و معتقد است که هر انسانی کربلایی دارد و عاشورایی. از دیدگاه شهید آوینی، حادثه عاشورا یک حقیقت کلی است که می تواند برای هر انسان و در هر زمان تکرار شود.

«فتح خون» شهید آوینی در ده فصل روایت می‌شود: «آغاز هجرت عظیم‌، کوفه‌، مناظره عقل و عشق‌، قافله عشق در سفر تاریخ‌، کربلا، ناشئة اللیل‌، فصل تمییز خبیث از طیّب (اتمام حجت‌)، غربال دهر، سیاره رنج و تماشاگه راز.» فصل دهم (تماشاگه راز) وقایع ظهر عاشورا را روایت می کند، اما پس از شهادت سردار عشق، امیر عباس بن علی(س) ادامه نمی یابد و تو گویی راوی فتح، این کتاب را با خون خویش به پایان رسانیده است.  

 دستان عباس بن علی قطع شده بود که آن ملعون توانست گرز بر سر او بکوبد. اما تا دستان ظاهر بریده نشود، بال های بهشتی نخواهد رست. اگر آسمان دنیا بهشت است ، آسمان بهشت کجاست که عباس بن علی پرنده آن آسمان باشد؟ فرشتگان عقل به تماشاگه راز آمده اند و مبهوت از تجلیات علم لدنّی انسان، به سجده در افتاده اند تا آسمان ها و زمین، کران تا کران ، به تسخیر انسان کامل درآید و رشته اختیار دهر به او سپرده شود؛ اما انسان تا کامل نشود، در نخواهد یافت که دهر، بر همین شیوه که می چرخد، احسن است. چشم عقل خطابین است که می پرسد: اتجعل فیها من یفسد فیها و یسفک الدماء... اما چشم دل خطاپوش است. نه آنکه خطایی باشد و او نبیند... نه ! می بیند که خطایی نیست و هرچه هست وجهی است که بی حجاب ، حق را می نماید. هیچ  پرسیده ای که عالم شهادت بر چه شهادت می دهد که نامی اینچنین بر او نهاده اند؟ ^۲

پی نوشت: خوب است که این کتاب را داشته باشید و در این ایام به مرور مطالعه کنید. اما در اینترنت هم می توانید به آن برسید. [لینک]

پاورقی:      ۱-      شهید آوینی / فتح خون / آغاز فصل 4 .           ۲-      شهید آوینی / فتح خون / پایان کتاب.

این پرچم جمهوری اسلامی ایران نیست

حتما زیاد پیش آمده که در خیابان مشابه این تصویر را دیده باشید که به عنوان پرچم مقدّس جمهوری اسلامی ایران نصب شده باشد. بنده نمی­دانم این بدعت از کجا و توسط چه کسی پایه گذاری شد؟ و نمی­دانم هدف اصلی مبدع این طرح چه بوده است؟ اما هر چه هست، این پرچم فقط شبیه پرچم کشورمان است و نمی­توانیم آن را پرچم مقدّس جمهوری اسلامی بدانیم. اگر چه رنگ­ها و نمادهای اصلی را با خود دارد، اما تغییر شکل یافته و کوچک شده است و از همین رو با پرچم کشورمان تفاوت­های فاحش دارد. شاید طراح آن به ترتیب قرار گرفتنش روی میله پرچم توجه داشته است، اما در هر حال پرچم پرچم است و کسی حق ندارد نگاه شخصی و سلیقه­ای به آن داشته باشد.

مصیبت آن زمان بیشتر جلوه می­کند که نهادها، ادارات و مراکزی که به ضرورت تشکیلاتی ملزم به استفاده از پرچم هستند، به جای پرچم مقدّس جمهوری اسلامی ایران، از همین پرچم­های مشابه و تغییر شکل یافته استفاده می­کنند. شخصاً امیدوارم که مدیران و مسئولین ذی­ربط به این مهم عنایت کامل داشته باشند.

چه کسی دروغ می‌گوید؟

اشاره: همان گونه که در تصویر مشاهده می­‌کنید و در ایام انتخابات هم زیاد دیدید، مدعیان اصلاحات دروغ را ممنوع نمی­‌دانستند، بلکه «دروغ ممنوع» را ممنوع اعلام کردند، یعنی دروغ را آزاد اعلام کردند. جالب اینکه رئیس جمهور قانونی و منتخب مردم و مورد تأیید رهبر معظم انقلاب را به دروغ­‌گویی متهم کردند و از همان ابتدا دروغ و تهمت و توهین و بی­‌ادبی و خشونت را، روی­‌کرد اصلی خویش قرار دادند.

 میرحسین موسوی با چند دروغ بزرگ پا به عرصه­‌ی رقابت­‌های انتخاباتی گذاشت. نخست اینکه خود را معتقد به ولایت فقیه و پیرو رهبر معظم انقلاب معرفی کرد. دیگر اینکه مشی خود را قانون گرایی با محوریت قانون اساسی اعلام کرد و مهم­تر از همه اینکه مدعی شد پیرو حضرت امام خمینی (ره) می باشد. این دروغ­‌ها باعث شد بخشی از امت شهید پرور – که ساده دل تر بودند - به سمت میرحسین تمایل پیدا کنند. همان موقع با اینکه این جانب می­‌دانستم میرحسین در چه حال و هوایی سیر می­‌کند، اما عرض کردم میرحسین خطری برای نظام مقدس جمهوری اسلامی نیست و دلایل خود را نیز اعلام کردم [لینک]. جدی شدن رقابت باعث بروز چهره واقعی میرحسین شد. آنجا که غرور و نخوت خود را ، تمام قد در معرض نمایش قرار داد؛ آنجا که بارها و بارها به رئیس جمهور منخب مردم تهمت دروغ زد، او را مسخره کرد و از بدیهی­‌ترین اصول شناخته شده اخلاق و ادب دوری جست و آنجا که با نفاق شیطانی، سعی در انحراف افکار عمومی و گل آلود کردن جریان شفاف خدمت رسانی شد.

از آنجا که دروغ دیرنمی­‌پاید، هر چه از بمب خبری ورود میرحسین به عرصه انتخابات دهم گذشت، هواداران اندکش، کمتر شدند، چرا که اصولاً اغلب ایشان طرف­دار میرحسین نبودند، بلکه ارادتمندان امام خمینی(ره) و دل بسته اسلام ناب محمدی(ص) و نظام مقدّس جمهوری اسلامی بودند و فریب ظاهر دروغین میرحسین را خورده بودند. بخشی از مردم غیور و انقلابی که دور میرحسن جمع شده بودند، بلافاصله سؤال­‌هایی پرسیدند که هیچ گاه پاسخ داده نشد.

مردم از میرحسین می­‌پرسیدند: از کدام امام سخن می­‌گویی؟ اگر منظورت امام خمینی(ره) است، که امام همواره تعریف دشمن را نشانه انحراف می دانستند [لینک]، پس چرا امریکا و انگلیس و رژیم صهیونیستی برای تو (میرحسین) هورا می­‌کشند. چرا منافقین از تو طرف­داری می‌کنند؟ چرا به نظام تهمت می­‌زنی؟ چرا برای ادعای تقلبت حتی یک دلیل نداری؟ تو که دم از قانون می­‌زدی، پس چرا پس از انتخابات و پس از سخنان رهبر انقلاب و اعلام نظر شورای نگهبان، مردم را به خیابان کشاندی تا آن جرائم اتفاق افتاد؟ وقتی آن جرائم اتفاق افتاد، چرا با بیگانگان و دشمنان هم‌نوا و هم­‌داستان شدی؟ چرا رسانه­‌های امریکای جهان خوار و انگلیس کثیف از تو حمایت کردند؟ تو که خود را بسیجی می‌دانستی، چرا طرف دارانت با اشاره تو، به بسیج و بسیجی حمله ور شدند؟ چرا مردم عادی را کتک زدند و کشتند و اموالشان را به آتش کشیدند؟ مردم سؤال می­‌کنند که آیا این بود صداقت و اخلاق و خط امامی که از آن دم می­‌زدی؟ این گونه بود که همان اندک طرف­دارن هم از اطراف میرحسین پرکشیدند و آنچه باقی ماند، عوامل گروهک­‌ها و معدود کسانی (چند هزار نفر در کل ایران) که اساساً با نظام و اسلام سر مخالفت دارند، که باید گفت این تعداد اندک و این معاندین با نظام و اسلام مبارک میرحسین!

بار دیگر به تابلو مدعیان اصلاحات نگاه کنید! روی «دروغ ممنوع» خط قرمز کشیده‌اند نه روی «دروغ»! یعنی دروغ را ممنوع ندانسته­‌اند، بلکه «دروغ ممنوع» را ممنوع اعلام کرده‌ا‌‌ند، یعنی دروغ را آزاد می‌­دانند. این گونه است که با دروغ به میدان آمدند، با دروغ ادامه دادند و همچنان دروغ می‌گویند. دیدیم که دروغ دیرنمی‌­پاید و یادمان نمی­‌رود که دروغ­‌گو دشمن خداست.